Εγκρίθηκε το σύμφωνο για την λαθρομετανάστευση.

Δημήτρης Κυπριώτης

Πριν από λίγες ημέρες εγκρίθηκε στο Μαρακές(Μαρόκο), το Παγκόσμιο Σύμφωνο του ΟΗΕ για την Ασφαλή, Ομαλή και Τακτική (λαθρο) Μετανάστευση, όπως χαρακτηριστικά είναι ο τίτλος συγκάλυψης που του έδωσαν. Ποιας ακριβώς συγκάλυψης; Του τρίτου πυλώνα της Παγκοσμιοποίησης, αφού οι δύο άλλοι έχουν προχωρήσει (ελεύθερη διακίνηση  κεφαλαίων, ελεύθερη διακίνηση αγαθών και υπηρεσιών) και έχουν βυθίσει στην απελπισία τους πληθυσμούς κρατών.

Και ενώ αυτό το γεγονός είναι παγκοσμίου κλίμακας και σημασίας, παρατηρείται μια σιγή ιχθύος από τα μεγάλα Ελληνικά Μέσα Ενημέρωσης, τη στιγμή μάλιστα που ο πρωθυπουργός της Ελλάδας  ήταν επισπεύδων στην υπογραφή της συμφωνίας.

 Και αυτό όπως και σε άλλες πολύ σοβαρές πράξεις που προσχώρησε  ο κ. Τσίπρας,  το έπραξε εν κρυπτώ και χωρίς να ενημερώσει κανέναν απολύτως. Χωρίς να εξηγήσει ούτε και αυτό το συστημικό   κοινοβούλιο, αλλά ούτε και τους Έλληνες τι ακριβώς αφορά η υπογραφή που έβαλε στο Σύμφωνο αυτό. Και πως να ενημερώσει και τι να πει,  ότι καταργεί ουσιαστικά τα σύνορα;

Γιατί αυτό ακριβώς είναι το περιεχόμενο του υπογραφέντος Συμφώνου, η κατάργηση της παράνομης μεταναστευτικής ροής και κίνησης, αφού κάθε χώρα που υπόγραψε αυτήν τη Συνθήκη αναγνωρίζει το δικαίωμα στον καθένα να μετακινείται όπου και όπως θέλει, ενώ επιβάλει στις χώρες σεβασμό δικαιωμάτων και απαιτήσεων των μεταναστών στη φροντίδα, στις κοινωνικές παροχές, στην προστασία και στην απόδοση υπηκοότητας.

Με ιδιαίτερη προσοχή αν δούμε αυτό το Σύμφωνο θα καταλάβουμε ότι οι μετακινούμενοι σε ένα κράτος, σταδιακά απαλλάσσονται από δεσμούς εθνικούς, πολιτιστικούς και θρησκευτικούς και γενικά με ότι τους συνδέει με τον τόπο τους και γίνονται χρήσιμοι μόνο εκεί που τους χρειάζεται το κεφάλαιο για χρήση φτηνών εργατικών χεριών.

Με τον τρόπο αυτόν αλλά  και τον ανεξέλεγκτο ρυθμό που θα πάρουν οι μεταναστευτικές ροές, σταδιακά θα επιφέρουν μείωση της κοινωνικής συνοχής και της συνέχειας του κράτους υποδοχής, δημιουργώντας πολυπολιτισμικές οντότητες, που ο κατακερματισμός τους θα δημιουργεί εξ αντικειμένου, περιορισμένες δυνατότητες υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων,  αφού δεν θα είναι αυτά κοινά για τις πληθυσμιακές  ομάδες που θα έχουν εν τω μεταξύ δημιουργηθεί,.

Δημιουργείται με τον τρόπο αυτό και ένα καθεστώς αλλαγής θεσμικών πλαισίων. Εφόσον ο καθένας έχει δικαίωμα μετακίνησης όπου επιθυμεί, ντε φάκτο έτσι καταργούνται τα κρατικά σύνορα. Εύλογα λοιπόν αναδύονται σύνθετα νομικά και εθνικά ζητήματα.

Ούτε λίγο ούτε πολύ πρόκειται για μία διεθνή, υποτίθεται μη δεσμευτική συμφωνία, όπου οι ευρωπαϊκές χώρες θα ανοίξουν τα σύνορα τους, για να υποδεχθούν δισεκατομμύρια «εποίκους», από Αφρική και Ασία, με κριτήρια αριθμών αντοχής των κρατών για την υποδοχή, από μία επιτροπή που όρισε ο κ. Γιούνκερ!!!

Σε αυτό το Σύμφωνο, έδωσε την έγκρισή  του ο κ. Τσίπρας, έτσι επειδή αυτός αυτό ήθελε,χωρίς καμία ενημέρωση  του ελληνικού λαού, ενώ να σημειωθεί ότι 12 χώρες αρνήθηκαν να το υπογράψουν μεταξύ των οποίων και οι Η.Π.Α και επτά χώρες της ΕΕ.

Ιταλία: Ο Μακρόν ευθύνεται για τις διαδηλώσεις στη Γαλλία, δήλωσε ο Ματέο Σαλβίνι

 Ο ΣΑΛΒΙΝΙ δεν μασάει τα λόγια του!!

Ο αντιπρόεδρος της ιταλικής κυβέρνησης Ματέο Σαλβίνι δήλωσε σήμερα ότι ο πρόεδρος της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν ευθύνεται για τις διαδηλώσεις των «κίτρινων γιλέκων» που συγκλονίζουν τη Γαλλία και προέτρεψε τις Βρυξέλλες να δώσουν βάση στα γεγονότα που εκτυλίσσονται. και υποστηρίζει ότι οι αντικυβερνητικές διαδηλώσεις αποτελούν απόδειξη πως ο Γάλλος πρόεδρος έχει χάσει το πολιτικό άγγιγμά του.

«Η ιστορία πιθανόν θα δείξει ότι εάν (ο Μακρόν) επικεντρωνόταν περισσότερο στους Γάλλους και λιγότερο στον Σαλβίνι και την Ιταλία, θα είχε λιγότερα προβλήματα σήμερα» είπε ο Σαλβίνι σε συνέντευξη στη Rai 3 TV.

«Ο Μακρόν μείωσε τους φόρους για τους πολύ εύπορους και τους αύξησε για τους λιγότερο εύπορους» συμπλήρωσε ο Ματέο Σαλβίνι, υπογραμμίζοντας ότι η ιταλική κυβέρνηση δεν προτίθεται να ακολουθήσει το παράδειγμά του και  σημείωσε ότι η ιταλική κυβέρνηση ακολουθεί έναν τελείως διαφορετικό δρόμο με το Παρίσι και υπεραμύνθηκε του προϋπολογισμού του 2019.

«Άραγε οι πολίτες της Ιταλίας θέλουν σκηνές σαν αυτές που είδαμε στο Παρίσι;… Όχι. Θέλω να το αποτρέψω αυτό. Θέλω να βοηθήσω τις επιχειρήσεις, τις οικογένειες και επίσης τους 5 εκατομμύρια φτωχούς ανθρώπους (εδώ). Μια χώρα με 5 εκατομμύρια φτωχούς πολίτες δεν μπορεί να προχωρήσει μπροστά».

Αν και ο Ιταλός πρωθυπουργός Τζουζέπε Κόντε επιδιώκει να διαπραγματευτεί έναν συμβιβασμό με τις Βρυξέλλες, ο Σαλβίνι δεν έδωσε σήμερα ενδείξεις ότι η κυβέρνηση είναι πρόθυμη να προχωρήσει σε ουσιώδεις τροποποιήσεις στα σχέδιά της για τον προϋπολογισμό.

«Βλέποντας τι συμβαίνει στο Παρίσι, αρνούμαι να πιστέψω ότι οι Βρυξέλλες, για χάρη λίγων δεκαδικών ψηφίων, θα επιβάλουν κυρώσεις, επιθεωρητές και επιτρόπους. Είμαστε η Ιταλία. Έχουμε αποδείξει ότι είμαστε μια σοβαρή χώρα» τόνισε ο αντιπρόεδρος της ιταλικής κυβέρνησης

Από την αντισυστημική ψήφο στην κοινωνική σύγκρουση

Σταύρος Λυγερός

12 Δεκεμβρίου 2018

Τα Κίτρινα Γιλέκα δεν έρχονται απλώς να προστεθούν σε μία σειρά γεγονότων, τα οποία επιβεβαιώνουν ότι η λεγόμενη φιλελεύθερη συναίνεση (Κεντροδεξιά και Κεντροαριστερά), που κυριάρχησε στη Δύση μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, κλυδωνίζεται. Ανεβαίνουν “πίστα” σ’ αυτή τη διαδικασία: η κοινωνική αντίδραση δεν εκφράζεται πλέον μόνο ως αντισυστημική ψήφος, αλλά και ως κοινωνική σύγκρουση.

Η Δύση δεν βρίσκεται στο 2007, παρότι οι άρχουσες ελίτ έχουν την τάση να διαβάζουν τα γεγονότα λες και βρισκόμαστε πριν την εκδήλωση της μεγάλης οικονομικής κρίσης. Γι’ αυτό και συνήθως διαψεύδονται, γεγονός που τραυματίζει την αξιοπιστία τους. Δεν τους είναι, άλλωστε, εύκολο να χωνέψουν το γεγονός ότι το μέχρι πριν μερικά χρόνια χειραγωγημένο ακροατήριό τους έχει περιέλθει σε κατάσταση ημιανταρσίας. Η ημιανταρσία μικρομεσαίων στρωμάτων εκδηλώθηκε πρώτα στις κάλπες και προσέλαβε τη μορφή αντισυστημικής ψήφου. Με το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων ανέβηκε ένα επίπεδο, προσλαμβάνοντας διαστάσεις κοινωνικής αναταραχής. Τα γεγονότα, πάντως, είναι πολλά και πεισματάρικα για να τα αγνοήσουμε.

Οι πρώτες τεκτονικές αλλαγές έλαβαν χώρα στην Ελλάδα των Μνημονίων. Η εκλογική επιρροή του άλλοτε πανίσχυρου ΠΑΣΟΚ συρρικνώθηκε σε μονοψήφιο ποσοστό, ενώ η ΝΔ αγωνίζεται να φθάσει το ποσοστό που έπαιρνε όταν υφίστατο βαριά ήττα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που μια ζωή αγωνιζόταν να υπερβεί το 3% για να εισέλθει στη Βουλή, αναδείχθηκε δύο φορές πρώτο κόμμα και κυβερνά. Η Χρυσή Αυγή, που έπαιρνε 0,3%, σήμερα είναι σταθερά τρίτο κόμμα, παρά το γεγονός ότι η ηγεσία της είναι στο εδώλιο του κατηγορουμένου.

Το Brexit μπορεί να πάτησε στον παραδοσιακό βρετανικό ευρωσκεπτικισμό, αλλά πήγασε από την ίδια μήτρα που τροφοδοτεί και την Ακροδεξιά και κάποια αριστερά ή ιδιότυπα κόμματα, τα οποία αλλάζουν τον παραδοσιακό πολιτικό χάρτη στη Δύση. Στην Αυστρία με την μακρά σοσιαλδημοκρατική παράδοση, πριν λίγα χρόνια ο ακροδεξιός υποψήφιος για την Προεδρία της Δημοκρατίας έχασε μόλις και μετά βίας. Πιθανόν, μάλιστα, να κέρδιζε εάν απέναντί του δεν ήταν ένας οικολόγος υποψήφιος με αντισυστημικό προφίλ.

Από το πουθενά έχουν γίνει κεντρικοί πολιτικοί παίκτες στην Ισπανία το αριστερό κίνημα Ποδέμος και στη χώρα της Μέρκελ το ξενοφοβικό και αντιευρωπαϊκό κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία. Στην Ολλανδία η ακροδεξιά του Βίλντερς δεν κέρδισε την πρωτιά, αλλά ενίσχυσε τη δύναμή της. Στην Ουγγαρία και στην Πολωνία υπάρχουν λαοπρόβλητες κυβερνήσεις, οι οποίες στέκονται απέναντι στο ευρωιερατείο.

Από τον Τραμπ στην Ιταλία

Ο “ιός” της αντισυστημικής ψήφου πρόσβαλε δυνατά και την μητρόπολη του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού. Πριν 15 χρόνια θα ήταν αδιανόητο να εκλεγεί πρόεδρος ένας τύπος με το πρόγραμμα του Τραμπ. Εξίσου αδιανόητο ήταν ο Σάντερς, ένας σοσιαλιστής από το ασήμαντο Βερμόντ, να διεκδικούσε με αξιώσεις το χρίσμα των Δημοκρατικών από την Κλίντον. Η εκλογή Τραμπ αιφνιδίασε, επειδή η αντισυστημική ψήφος ακολουθεί υπόγειες διαδρομές. Ειδικά όταν προέρχεται από μικρομεσαίους νοικοκυραίους με μάλλον συντηρητική ιδεολογία, οι οποίοι δεν έχουν συνηθίσει να κάνουν πολιτικό θόρυβο, όπως οι δεδηλωμένοι αριστεροί και οι αμφισβητίες των κοινωνικών κινημάτων.

Ας έλθουμε τώρα στην Ιταλία. Τα όσα συμβαίνουν εκεί δεν ήταν καθόλου κεραυνός εν αιθρία. Η τάση ήταν ορατή δια γυμνού οφθαλμού. Στην άλλοτε πρωταθλήτρια του ευρωπαϊσμού ο ευρωπαϊστής κεντροαριστερός Ρέντζι έχασε με διαφορά το δημοψήφισμα και υποχρεώθηκε σε παραίτηση. Τον διαδέχθηκε στην πρωθυπουργία ο επίσης κεντροαριστερός Τζεντιλόνι, αλλά όταν ήλθε η ώρα της κάλπης, οι Ιταλοί ανέδειξαν νικητές το ιδιότυπο Κίνημα των 5 Αστέρων και τη Λέγκα.

Και τα δύο αυτά κόμματα είχαν κοινό παρονομαστή όχι τον παραδοσιακό βρετανικού τύπου ευρωσκεπτικισμό, αλλά την αντίθεση στη μετάλλαξη της ΕΕ, σ’ αυτό που κωδικά αποκαλείται γερμανική Ευρώπη. Από εκεί προκύπτει και η έντονη επιφύλαξή τους για το ευρώ κι όχι από αυτή καθ’ αυτή την ύπαρξη κοινού νομίσματος. Οι δύο νικητές, παρά τις ιδεολογικές διαφορές τους, σχημάτισαν την κυβέρνηση Κόντε, η οποία δέχεται συνεχώς πιέσεις και εκβιασμούς από το ευρωιερατείο.

Τα πολιτικά νιάτα του Μακρόν!

Ο κατάλογος είναι μακρύς και δεν έχει νόημα να τον εξαντλήσουμε. Θα εστιάσουμε, όμως, στη Γαλλία, η οποία τις τελευταίες εβδομάδες κλυδωνίζεται από ένα ρωμαλέο κοινωνικό κίνημα. Και εκεί είχε εκδηλωθεί δυναμικά η αντισυστημική ψήφος. Διαπιστώνοντας τη δυναμική της Λεπέν, οι γαλλικές άρχουσες ελίτ μεθόδευσαν την εκλογή του άφθαρτου Μακρόν.

Πρώτα επέβαλαν στον πρώην πρόεδρο Ολάντ να τον διορίσει υπουργό, ώστε να πάρει το βάπτισμα του πυρός της πολιτικής από ανώτατη θέση. Στη συνέχεια, όταν η κυβέρνηση Ολάντ πήρε κατεύθυνση προς τα βράχια, ο Μακρόν εγκατέλειψε το σκάφος και ίδρυσε ένα κίνημα για να διεκδικήσει την προεδρία. Εάν το έκανε οποιοσδήποτε άλλος θα είχε αποτύχει παταγωδώς.

Ο Μακρόν, όμως, είχε την αμέριστη παρασκηνιακή υποστήριξη των αρχουσών ελίτ. Όχι μόνο βοήθησαν την υποψηφιότητά του με όλα τα μέσα, αλλά φρόντισαν και να του καθαρίσουν το έδαφος. Μέσω των ΜΜΕ που ευθέως ή εμμέσως ελέγχουν, έβαλαν στο στόχαστρο τον υποψήφιο της γκωλικής Δεξιάς Φιγιόν, ο οποίος ήταν και το φαβορί. Με την υπερπροβολή μικροπαραπτωμάτων, τα οποία αναγορεύθηκαν σε σκάνδαλα, η υποψηφιότητα Φιγιόν πριονίστηκε, με αποτέλεσμα στον δεύτερο γύρο να περάσει ο Μακρόν.

Από εκεί και πέρα η εκλογή του ήταν δεδομένη, λόγω του γεγονότος ότι όλοι οι άλλοι υποχρεωτικά τον ψήφισαν για να αποτρέψουν την εκλογή της Λεπέν. Μπορεί ο Μακρόν να εξελέγη θριαμβευτικά, αλλά τα υψηλά ποσοστά στον πρώτο γύρο τόσο της Λεπέν όσο και του μοναχικού καβαλάρη της Αριστεράς Μελανσόν έδειξαν τις διεργασίες που συντελούνταν στη γαλλική κοινωνία.

Τα πολιτικά νιάτα του Μακρόν, άλλωστε, δεν κράτησαν για πολύ. Ούτε και οι ελπίδες που επενδύθηκαν από πολλούς Γάλλους στην υποψηφιότητά του. Αποδείχθηκε στην πράξη πως ως πρόεδρος δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να συνεχίζει την ίδια (νεο)φιλελεύθερη πολιτική, συχνά με πιο επιθετικό τρόπο από τον Ολάντ. Εξ ου και το προσωνύμιο ο “πρόεδρος των πλουσίων”.

Η αμφισβήτηση της (νεο)φιλελεύθερης ηγεμονίας

Το συμπέρασμα από όλα τα παραπάνω είναι ότι η παραδοσιακή πολιτική ηγεμονία του διδύμου της (νεο)φιλελεύθερης πλέον συναίνεσης (Κεντροδεξιά-Κεντροαριστερά) αμφισβητείται. Τα μικρομεσαία στρώματα, που αρχίζουν να στρέφουν μαζικά την πλάτη στις παραδοσιακά κυρίαρχες πολιτικές παρατάξεις, δεν έχουν, βεβαίως, προσβληθεί από κάποιου είδους ιδεολογικό ιό που τα ωθεί προς τα άκρα. Η κύρια αιτία που αμφισβητούν την κατεστημένη τάξη πραγμάτων είναι ότι αυτή περισσότερο ή λιγότερο ανατρέπει τις σταθερές του βίου τους σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη του Δυτικού Κόσμου.

Ο πολιτικός χάρτης των δυτικών χωρών αλλάζει περισσότερο ή λιγότερο, λόγω των τεκτονικών αλλαγών που προκαλεί στις δυτικές κοινωνίες όχι μόνο η οικονομική κρίση του 2008, αλλά και η παγκοσμιοποίηση. Η παρόξυνση της ανισοκατανομής του πλούτου και η μετανάστευση της παραγωγής σε αναδυόμενες βιομηχανικές χώρες συμπιέζουν οικονομικά και κοινωνικά τη μικρομεσαία τάξη και στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη.

Μεγάλα τμήματά της δυσκολεύονται ολοένα και περισσότερο να διατηρήσουν το επίπεδο ευημερίας, ενώ τα κατώτερα εισοδηματικά στρώματα δυσκολεύονται να επιβιώσουν αξιοπρεπώς. Η παγκοσμιοποίηση πετάει έξω από το “τρένο” μικρομεσαίους νοικοκυραίους και βεβαίως την παραδοσιακή εργατική τάξη που έχει πληγεί καίρια από την αποβιομηχάνιση.

Η αντανάκλαση αυτής της οικονομικής συμπίεσης στο πολιτικό-κομματικό επίπεδο ροκανίζει την πολιτική ηγεμονία του διδύμου Κεντροδεξιά-Κεντροαριστερά. Παραλλήλως, η μαζική είσοδος παράνομων μεταναστών παροξύνει το ένστικτο αυτοσυντήρησης κοινωνιών που ήδη νοιώθουν ότι απειλούνται με φτωχοποίηση. Γι’ αυτά τα τμήματα του πληθυσμού, ο ανταγωνισμός από τη φθηνή εργασία των μεταναστών βιώνεται σαν πρόσθετη απειλή. Όπως σαν απειλή βιώνονται και οι διάφορες κοινωνικές παρενέργειες της παράνομης μετανάστευσης. Ως αντίδραση στο επώδυνο σήμερα, εκδηλώνεται ένα αίσθημα νοσταλγίας για τις παλιές καλές ημέρες και μία τάση παλινδρόμησης στο εθνικό κράτος.

Α-δέσποτα συγκρουσιακά κινήματα

Όσο οι άρχουσες ελίτ συνειδητοποιούν ότι χάνουν τον πολιτικό έλεγχο μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας τόσο καταφεύγουν με αντιδημοκρατικές πρακτικές. Σερβίρουν νέου τύπου “αριστοκρατικές” αντιλήψεις, με σκοπό να αμφισβητήσουν την ικανότητα του λαού να αποφασίζει για κρίσιμα ζητήματα. Στην πραγματικότητα, όσο περισσότερο αμφισβητείται η πολιτική ηγεμονία τους, τόσο οι (νεο)φιλελεύθεροι (και στις δύο εκδοχές τους) αμφισβητούν εντονότερα τον πυρήνα της αστικής δημοκρατίας, η οποία, στις συνθήκες της παγκοσμιοποίησης, τείνει να μετατραπεί σε κέλυφος.

Οτιδήποτε αμφισβητεί τη δέσμη των κυρίαρχων δογμάτων χαρακτηρίζεται λαϊκισμός, απαξιώνεται και εξοβελίζεται. Είναι τέτοια η περιφρόνηση που επιδεικνύουν οι άρχουσες ελίτ και οι πολιτικές εκφράσεις τους προς το “πόπολο” και έχει γίνει τέτοια κατάχρηση στην πλύση εγκεφάλου, κυρίως με την ιδεολογική ρομφαία του αντιλαϊκισμού, που πλέον φέρνει το αντίθετο αποτέλεσμα. Όταν τα καθεστωτικά Μίντια υποστηρίζουν με πάθος κάτι, ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας αντανακλαστικά υιοθετεί την αντίθετη θέση.

Στην πραγματικότητα, παραλλήλως με την παραδοσιακή διαχωριστική γραμμή Δεξιά-Αριστερά, αναδύεται από τα σπλάχνα των δυτικών κοινωνιών μία νέα διαχωριστική γραμμή που παραπέμπει σε μία νέα κοινωνικοταξική πραγματικότητα. Αυτό κατέστη εμφανές από το κίνημα των Αγανακτισμένων στην Ελλάδα και πολύ περισσότερο τώρα στο κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων στη Γαλλία. Αυτού του είδους τα νέα κινήματα δεν έχουν παραδοσιακό ιδεολογικό πρόσημο, είναι ακηδεμόνευτα, α-δέσποτα.

Στην πραγματικότητα γεννήθηκαν και τροφοδοτούνται από την κοινωνικοταξική πραγματικότητα που έχει επιβάλει η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση στις δυτικές κοινωνίες. Η μόνη διαφορά αυτού που σήμερα λαμβάνει χώρα στη Γαλλία είναι ότι η κοινωνική αντίδραση δεν περιορίζεται πλέον στην αντισυστημική ψήφο. Εκδηλώνεται και ως κοινωνική αναταραχή.

Το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων μπορεί να ξεκίνησε από την αύξηση της φορολογίας στη βενζίνη, αλλά είναι οι προαναφερθείσες βαθύτερες αιτίες που το μετατρέπουν σε συγκρουσιακό κίνημα αμφισβήτησης της εξουσίας και ενστικτωδώς συνολικά του συστήματος, έστω κι αν ούτε το συνειδητοποιεί, ούτε και έχει τις προϋποθέσεις να το αλλάξει.

Δίλημμα: Η σωτηρία του Πολιτικού Συστήματος ή της Πατρίδος; Η Ελλάδα πρέπει να επιστρέψει εις τα χέρια των Ελλήνων !

Γεώργιος Εμ. Δημητράκης*

Η σημερινή κατάντια της Πατρίδος μας, με όλες τις παραμέτρους, διαστάσεις και συνέπειες, πρέπει επιτέλους να προβληματίσει όλους εμάς τους Έλληνες, ανεξαρτήτως πολιτικών και κομματικών τοποθετήσεων.  Εις την ουσία, το πρόβλημα της κρίσης χρέους της Πατρίδος μας δεν είναι καθαρώς οικονομικό, ως εσφαλμένως υποστηρίζεται και προπαγανδίζεται από τα δεκανίκια του Πολιτικού Συστήματος, αλλά κυρίως Θεσμικό, με εντέλει  οικονομικές τώρα διαστάσεις και τεράστιες συνέπειες για την πορεία του Έθνους. Εις την πραγματικότητα πρόκειται για μεγάλη εκτροπή και διαστροφή των Πολιτειακών Θεσμών και Φορέων, η λειτουργία των οποίων όχι μόνον δεν έχει την ανάλογη απήχηση εις την αληθινή Δημοκρατία και εναρμόνιση με αυτήν, αλλά ευρίσκεται τώρα σε αέναη διάσταση και σύγκρουση με την ιστορική υφή αυτού του νοήματος της υπάρξεως ενός ολόκληρου Λαού. 

Ας πούμε τα πράγματα πιο απλά. Χωρίς τον Λαό, χωρίς τις Αξίες, τις Αρχές, την παρακαταθήκη των προγόνων, τα θεμελιώδη δικαιώματα του, χωρίς την ελευθερία και την βούληση του να αυτοπροστατεύεται δεν νοείται και δεν πρέπει να υπάρχουν Πολιτειακοί Θεσμοί και Φορείς που να είναι υπεράνω του νοήματος της Δημοκρατίας, δηλαδή υπεράνω αυτής της βαθιάς έννοιας της υπάρξεως ενός  Λαού. Διάφοροι νομικοί, συνταγματολόγοι, σύγχρονοι δήθεν φιλόσοφοι, πολλοί άλλοι άσχετοι ειδήμονες, πολιτικοί, δημοσιογράφοι κ.α. μολυσμένοι από το καρκίνωμα της υλικής επιρροής του χρήματος, παρερμηνεύουν τώρα την πραγματική  φύση του ανθρώπου, τις Αξίες, Αρχές και δικαιώματα αυτού του ίδιου του Λαού. Η υπεροψία, η αλαζονεία, η διαστροφή και  ηθικός εκφυλισμός έχει απομακρύνει αυτούς από τον Ελληνικό Λαό, με τον οποίο εις την πραγματικότητα ευρίσκονται  εδώ και δεκαετίες σε διαρκή δυσαρμονία.

Ισχυρίζονται ευθαρσώς, ως να μη συνέβη απολύτως τίποτε, ακόμη και εν μέσω της οξύτατης κρίσης, της κατάρρευσης και ολοκληρωτικής φτωχοποίησης του Λαού μας, της εθνικής ταπείνωσης και ευτελισμού της Πατρίδος μας, ότι  το Αξίωμα της Διακρίσεως των Εξουσιών, η Εκτελεστική, η Νομοθετική και η Δικαιοσύνη, αλλά και οι συνακόλουθοι Θεσμοί και Φορείς των, είναι «οι πυλώνες της Δημοκρατίας»! Oι ασυγχώρητοι, αμετανόητοι και ατιμώρητοι δεν θέλουν να αποδεχθούν, ότι υπεράνω όλων, πυλώνας της Δημοκρατίας είναι μόνο ο Λαός. Ότι αυτή  η δυσαρμονία και ως επακόλουθο αυτής η επί δεκαετίες διαστροφή και παρεκτροπή ευθύνεται για την τεράστια οικονομική χρεοκοπία και εθνική κρίση, την μεγαλύτερη εις την Ιστορία του Έθνους, που βιώνει τώρα η Πατρίδα και ο Λαός μας.

Το ανεξήγητο όμως που συμβαίνει τώρα εις την χώρα μας, είναι ότι παρά όλες τις ολέθριες συνέπειες της οικονομικής κατάρρευσης, της υποθήκευσης τώρα για γενεές ολόκληρες του μέλλοντος του  Ελληνικού Λαού και της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας, δυστυχώς ουδείς λόγος γίνεται για όλους εκείνους τους ενόχους που ευθύνονται για την εθνική καταστροφή. Διότι η τεράστια οικονομική χρεοκοπία της Πατρίδος μας, πρωτόγνωρη και μοναδική εις τα παγκόσμια χρονικά, και η απώλεια τώρα και της εθνικής μας κυριαρχίας, δεν είναι συνέπεια μιας απώλειας ενός πολέμου ή τεράστιας φυσικής καταστροφής. Οφείλεται εις την ολοκληρωτική αποτυχία του Πολιτικού Συστήματος, των Πολιτειακών Θεσμών και Κομμάτων που εδώ και δεκαετίες κατέληξαν να είναι ένα αντεθνικό, συνωμοτικό συνονθύλευμα όλων των ενόχων-μαριονέτων οι οποίοι ακόμη και τώρα εν μέσω βαθύτατης κρίσης καπηλεύονται την εμπιστοσύνη, προσβάλλουν την αξιοπρέπεια του Λαού μας, την παρακαταθήκη των προγόνων μας, αλλά παράλληλα ατιμώρητοι, ανενόχλητοι και ανερυθρίαστοι ξεπουλάνε τώρα την Πατρίδα και υποθηκεύουν το μέλλον του Ελληνικού Λαού.

Ασφαλώς το υπό αμφισβήτηση εδώ και δεκαετίες «Σύνταγμα της Ελλάδος»(!) εξασφαλίζει την επανεκλογή των Κομμάτων και το εκλογικό δικαίωμα κάθε πολίτη. Η εκλογή και επανεκλογή όμως των Κομμάτων δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση και απαλλαγή αυτών από οιαδήποτε ευθύνη, όπως δυστυχώς αυτό παρερμηνεύεται εδώ και δεκαετίες. Εκ του λόγου αυτού σκόπιμα δεν γίνεται ουδεμία αναφορά εις το Σύνταγμα για τον καταλογισμό ευθυνών και καταδίκη όλων εκείνων των ενόχων που ευθύνονται για την μεγαλύτερη εις την Ιστορία του Έθνους εθνική καταστροφή, αλλά ούτε γίνεται αναφορά  για το  δικαίωμα του Λαού να αποφασίσει μέσω ενός Δημοψηφίσματος για την καταδίκη των ενόχων για εσχάτη προδοσία.  Θεμελιώδη Δικαιώματα προστασίας ενός Λαού και ενός Έθνους τα οποία υπάρχουν εις τα Συντάγματα όλων των σύγχρονων Δημοκρατιών.

Απεναντίας, οι επί δεκαετίες αμετανόητοι και ατιμώρητοι εθνοκτόνοι ένοχοι για την μεγάλη τώρα συμφορά του Έθνους όχι μόνον επικαλούνται κάθε τόσο την ετυμηγορία του Ελληνικού Λαού που στοχεύει μόνο εις την σωτηρία του διεφθαρμένου και εγκληματικού Πολιτικού Συστήματος και των υποστηρικτών του, αλλά παράλληλα μετά την ανυπολόγιστη χρεοκοπία και την εξασφαλισμένη από το Σύνταγμα ατιμωρησία ξεπουλάνε τώρα ανενόχλητοι επί πινακίω φακής και την Πατρίδα μας και το μέλλον του Έθνους.

Αναμφισβήτητα ήταν και είναι ολέθριο λάθος των Ελλήνων να επιλέγουν επί δεκαετίες ανίκανους, ανεπαρκείς και μοιραίους πολιτικούς, χωρίς εθνικό όραμα, χωρίς εθνική ευθύνη και συνείδηση, χωρίς ιδανικά και ιδέες, πίστη και προσήλωση προς την Πατρίδα.  Όμως ενόψει του τεράστιου εθνικού κινδύνου της ολοκληρωτικής υποδούλωσης και ταπείνωσης ούτε το Σύνταγμα, αλλά ούτε οι δημοκρατικές διαδικασίες αποτελούν τώρα διελκυστίνδα για τον Λαό να ανυψώσει και πάλιν το ανάστημα του εις την εκτέλεση του εθνικού καθήκοντος για την υπεράσπιση και σωτηρία της Πατρίδος.

Η Ελλάδα πρέπει να επιστρέψει εις τα χέρια των Ελλήνων. Το δήθεν ευρωπαϊκό κεκτημένο καταστρέφει την Ελλάδα με την ανοχή, την σιωπή και τα ανομήματα εκείνων που προδίδουν τον Λαό, την Δημοκρατία, την Πατρίδα και το Έθνος.

*Υποσημείωση: Ο αρθρογράφος διαμένει εις την Ξάνθη. Σπούδασε Πολιτικές-Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία εις την Βόννη και Ιστορία και Πολιτιστική κληρονομιά στην Αθήνα. Διετέλεσε επί 5 χρόνια υπάλληλος της Ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας.

Η Λαγκάρντ προειδοποιεί για μια νέα «εποχή της οργής»

Νέα εποχή της οργής έρχεται και τα πολιτικά Κοινοβουλευτικά κόμματα καθεύδουν!

Δημήτρης Κυπριώτης

Αν τα ΜΜΕ είχαν εστιάσει έστω και για λίγο στα όσα κατέθεσε με την ομιλία της η Κριστίν Λαγκάρντ, διευθύντρια του ΔΝΤ, στη διάρκεια της ομιλίας της στη βιβλιοθήκη του αμερικανικού Κογκρέσου στην Ουάσιγκτον πριν λίγες ημέρες, τότε δεν γνωρίζουμε αν θα υπήρχαν ακόμη Έλληνες που θα πίστευαν τα όσα «φιλότιμα» προσπαθεί να τους περάσει  η κυβέρνηση, με σκοπό να τους κρατάει όσο πιο πολύ γίνεται «αραχτούς» στους καναπέδες τους.

Είπε η σκληρή αυτή γυναίκα: « Έρχεται παγκοσμίως μία νέα εποχή της οργής, κατά την οποία οι ανισότητες θα ξεπερνούν εκείνες της χρυσής εποχής του καπιταλισμού τον 19^ο αιώνα» και συμπλήρωσε: «Σε αυτήν τη νέα εποχή της οργής, θα τίθενται αντιμέτωπα γιγαντιαία μονοπώλια της τεχνολογίας με αδύναμα κράτη. Οι προνομιούχες κατηγορίες του πληθυσμού θα μπορούν να ζουν ως τα 120 χρόνια τους, ενώ εκατομμύρια άλλοι θα υπομένουν τη φτώχεια»

Και ενώ αυτά ακουγόντουσαν και έκαναν σπουδαία αίσθηση στο Κογκρέσο, στην  Ελλάδα της Επιτροπείας, το θέμα ακούστηκε σαν ένας ψίθυρος και αυτός από ελάχιστα ΜΜΕ του γραπτού λόγου και όχι από  κανάλια της TV, μην τυχόν και μας χαλάσουν την ησυχία μας και μας βγάλουν από τη βαθιά αίσθηση της Νιρβάνας, στην οποία  που μας έχουν ρίξει  οι δανειστές. Και  από την άλλη πλευρά, η κυβέρνηση κομπάζει μεγαλοπρεπώς ότι η Ελλάδα βγήκε από τα μνημόνια και έτσι κανείς δεν ασχολήθηκε με το θέμα αυτό, μην τυχόν και χαθεί η ευκαιρία της επανάκαμψης!!!

ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ, ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΚΑΙ Ο ΦΑΥΛΟΣ ΚΥΚΛΟΣ. ΜΕ ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ, ΟΧΙ ΠΟΛΛΑ

ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΔΑΜΙΑΝΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ 

Εκπαιδευτικός-Συγγραφέας

Εισαγωγή στο διάλογο Δαμιανού Βασιλειάδη και Μήκη Θεοδωράκη

                             Αθήνα, 6 Δεκεμβρίου 2018

Για να συνειδητοποιήσει κάποιος την κρίση που βιώνουμε θα πρέπει να καταλάβει ότι βασικά πρόκειται για την επικράτηση της ιδεολογικής ηγεμονίας ανάμεσα στον εθνομηδενισμό που προωθεί η υπαρκτή αριστερά και η ιδεολογία του έθνους –κράτους που στηρίζουν οι πατριωτικές δυνάμεις ή οι δυνάμεις που παλεύουν για την διατήρηση του έθνους –κράτους με τις αξίες που αντιπροσωπεύει.

Ο εθνομηδενισμός βασικά προωθεί την κατάλυση του έθνους –κράτους και συντάσσεται με την πολυπολιτισμική, παγκοσμιοποιημένη νεοφιλελεύθερη Νέα Τάξη, την οποία υπηρετεί πιστά η σημερινή «αριστερή» κυβέρνηση και όσων συντάσσονται μαζί της. Θέλει βασικά να μεταβάλει τους πολίτες των κοινωνικών και συγκεκριμένα την ελληνική κοινωνία σε απλούς καταναλωτές μιας ασύδοτης παγκόσμιας αγοράς. Περί αυτού πρόκειται. Ανέκαθεν το κομμουνιστικό κίνημα ήταν υπέρ της παγκοσμιοποίησης, αλλά βέβαια ως Νέα Τάξη να είναι το προλεταριάτο, ύστερα από την παγκόσμια επανάσταση, που διακήρυττε κυρίως ο Τρότσκι και όχι την παγκόσμια καπιταλιστική οικονομική και πολιτική ολιγαρχία. Αυτήν την λεπτή διαφορά δεν αντιλαμβάνεται η υπαρκτή «αριστερά», για να κρατηθεί στην εξουσία. Γι’ αυτό βιώνουμε αυτήν την κρίση.

Συνεπώς ο αγώνας των πατριωτών είναι η κατάκτηση της ιδεολογικής, προσωπικά θα έλεγα, της πολιτισμικής ηγεμονίας απέναντι στην εθνομηδενιστική.

Στον αγώνα αυτόν της ιδεολογικής –πολιτισμικής αντιπαράθεσης οι πατριωτικές δυνάμεις πρέπει να αντιπραχθούν με την εθνομηδενιστική ιδεολογία αυτής της υποταγμένης στα ντόπια και ξένα συμφέροντα «υπαρκτής αριστεράς», ανατρέποντας τα επιχειρήματα της.

Δεν επαρκούν ούτε τα συνθήματα, ούτε τα αναθέματα, ούτε καταγγελίες και κατηγορίες, αλλά μόνο η αποδυνάμωση και κατάλυση της εθνομηδενιστικής ιδεολογίας της συγκεκριμένης υπαρκτής αριστεράς με επιστημονικά επιχειρήματα για την κατάκτηση της ιδεολογικής –πολιτισμικής ηγεμονίας των πατριωτικών δυνάμεων. Στο άνισο αυτό αγώνα, ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα, χρειάζονται διανοητές με συγκεκριμένη συγκρότηση και ικανότητα, για να αναστρέψουν αυτήν την κατάσταση. Ο αγώνας είναι άνισος, αλλά όχι αδύνατος, γιατί ο εθνομηδενισμός αποτελεί την ιδεολογία της παγκοσμιοποιημένης Νέας Τάξης, που επικρατεί στην Δύση και εξαπλώνεται ως μοντέρνα ιδεολογική πανούκλα πάνω από όλα τα έθνη. Πρέπει να γίνει συνείδηση ότι η ιδεολογική –πολιτισμική ηγεμονία καθορίζει την πολιτική και για να ανατραπεί η εθνομηδενιστική πολιτική πρέπει να ανατραπεί η ιδεολογική- πολιτισμική της ηγεμονία.

Ρόλος λαμπρός για την πατριωτική διανόηση!

Σκοπιανοποίηση της Ελλάδας!

Ο καλύτερος σύμμαχος των Ελλήνων είναι η αλήθεια – κι αυτήν την είπε ο Ζάεφ 

Το δούλεμα δεν συνεχίζεται απλώς, αλλά κλιμακώνεται. Ο Ζάεφ είπε ότι με τη Συμφωνία των Πρεσπών θα διδάσκονται τα «μακεδονικά» στη Βόρειο Ελλάδα και από την ολόγυμνη αλήθεια, αυτή που έβλεπε εξαρχής ο λαός, φάνηκε και στους υπόλοιπους τμήμα από τον μηρό της και σοκαρίστηκαν. Ως φυσική συνέπεια τούτου, ο «ειδικός διαμεσολαβητής» των Ηνωμένων Εθνών Μάθιου Νίμιτς έκανε «παρέμβαση» στην κυβέρνηση της ΠΓΔΜ ώστε να τηρηθούν όσα προβλέπει η Συμφωνία των Πρεσπών.

Αυτό σημαίνει σε ελεύθερη μετάφραση τα ακόλουθα: Ο Νίμιτς, ο οποίος έχει βάλει στοίχημα ζωής να καταστήσει τους Σκοπιανούς συνιδιοκτήτες ή, ακόμα καλύτερα για εκείνον, αποκλειστικούς ιδιοκτήτες της Ιστορίας και του ονόματος της Μακεδονίας, φοβήθηκε να μην του χαλάσει η φτιάξη από την αθυροστομία Ζάεφ και τους είπε να βγάλουν τον σκασμό (για την ώρα), μέχρι να καταπιούμε τα κορόιδα οι Ελληνες τη φόλα ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ και να κυρώσουμε στη Βουλή το παλιόχαρτο των Πρεσπών. Αυτό είναι όλο. Το ζήτημα είναι να πάει λάου-λάου το θέμα μέχρι να λάβει τη μεγάλη σφραγίδα του κράτους.

Oταν ο πρωθυπουργός του κρατιδίου λέει πως θα φτάσουμε στο σημείο να διδάσκονται τα σλαβανάκατα στη Μακεδονία, δεν αυθαιρετεί. Ερμηνεία της επίμαχης συμφωνίας κάνει, η οποία προβλέπει και αυτό και πολλά τρισχειρότερα. Αυτά τα ξέρουν όλοι, αλλά δεν τα διαφημίζουν και τόσο, διότι υπάρχει ο κίνδυνος τα ειρηνικά συλλαλητήρια να αλλάξουν ολίγον τι τον φιλήσυχο χαρακτήρα τους και να μετατραπούν σε ελληνική εκδοχή των «κίτρινων γιλέκων» και να χαθεί (από την εξουσία) η μπάλα.

Το οικοδόμημα της προδοτικής Συμφωνίας των Πρεσπών στηρίζεται σε δύο πυλώνες: στη σιωπή των ΜΜΕ για το μέγεθος της βλάβης που θα υποστεί η Ελλάδα και στο «ψάρωμα» του κοινού, στην πρόκληση ενοχών στους Ελληνες ότι είναι «φασίστες» αν ασχοληθούν με το εθνικό συμφέρον και την υπεράσπιση του ονόματος της Μακεδονίας. Η κυβέρνηση θέλει χρόνο μέχρι να βγει το ΦΕΚ που θα καθιστά την προδοσία νόμο του κράτους.

Παναγιώτης Λιάκος